Piotr T. Arkuszewski1, Ewa Meissner2, Małgorzata Zielińska3, Marcin Domżalski4
Leczenie unieruchomieniem jako naruszenie czynności
narządu ciała w rozumieniu Kodeksu karnego –
problemy opiniodawcze i propozycja sposobu
opiniowania sądowo-lekarskiego
Medical immobilization as impairment of bodily organ
functions within the meaning of the Polish Penal Code –
consultative problems and a proposal for a method of judicial
and medical evaluation
1Zakład Chirurgii Doświadczalnej, Uniwersytet Medyczny w Łodzi, Polska
2Zakład Medycyny Sądowej, Uniwersytet Medyczny w Łodzi, Polska
3Klinika Neurologii, Uniwersytet Medyczny w Łodzi, Polska
4Klinika Ortopedii i Traumatologii, Uniwersytet Medyczny w Łodzi, Polska
1Department of Experimental Surgery, Medical University of Lodz, Poland
2Department of Forensic Medicine, Medical University of Lodz, Poland
3Department of Neurology, Medical University of Lodz, Poland
4Department of Orthopaedics and Traumatology, Medical University of Lodz, Poland
Streszczenie
Cel pracy: Celem pracy była analiza wpływu leczenia unieruchomieniem „lżejszych” obrażeń narządu ruchu obejmujących
tkanki miękkie na stanowisko biegłych i treść orzeczeń sądów w przestępstwach przeciwko zdrowiu. Zbadano
także stosunek sądów do opinii biegłych oraz zaproponowano model opiniowania sądowo-lekarskiego w tego typu
przypadkach.
Materiał i metody: W ramach badania przenalizowano wyroki wydane przez wydziały karne sądów powszechnych,
w których zastosowanie unieruchomienia danej części ciała albo jego brak mogło rzutować na stopień określonego
przez biegłego uszczerbku na zdrowiu.
Wyniki: Część biegłych uznaje leczenie unieruchomieniem za równoznaczne z naruszeniem czynności narządu ciała,
a sądy rzadko odrzucają takie opinie. Dla niektórych biegłych kluczowe znaczenie ma nie tyle rzeczywista czynność
leczonej unieruchomieniem części narządu ruchu po 7 dniach od urazu, ile samo leczenie unieruchomieniem, bez
względu na czas, przez jaki jest ono stosowane. Dodatkowo biegli określają ciężkość obrażeń, biorąc pod uwagę zastosowanie
unieruchomienia albo jego brak.
Wnioski: O stopniu uszczerbku na zdrowiu definiowanego w Kodeksie karnym powinno rozstrzygać kontrolne badanie
lekarskie przeprowadzone po 7 dniach od urazu oraz ocena jego „biologicznych” skutków, nie zaś fakt zastosowania
unieruchomienia ani czas jego trwania.
Słowa kluczowe: uraz, 7 dni, obrażenia tkanek miękkich. Abstract
Aim of the study: The aim of the paper is analysis of the impact of immobilization treatment of “less severe” motor
organ injuries affecting soft tissues on the position of medical experts and court decisions in crimes against health.
We also analysed the attitude of courts to expert opinions and present a proposal for a model of judicial and medical
opinion in such cases.
Material and methods: In the study, we analysed judgments of the criminal divisions of common courts, in which the
use of medical immobilization of a given part of the body or lack thereof could have an impact on the degree of health
impairment determined by the medical expert.
Results: Some experts consider medical immobilization to be tantamount to an impairment of the function of a body
organ, and the courts rarely reject such opinions. For some experts, the key is not the actual function of the immobilized
part of the musculoskeletal system after 7 days from injury, but the immobilization treatment itself, and not the
time it takes. In addition, experts determine the severity of injuries when immobilization is/is not used.
Conclusions: The degree of health impairment, as defined in the Penal Code, should be determined by a medical
check-up carried out 7 days after the injury, with an assessment of its “biological” effects, and not by the use of immobilization
treatment and the time for which it is maintained.
Key words: trauma, 7 days, soft tissue injuries.
Pełna wersja w .pdf
Print
