Mirosław Kaliszczak
Kryminalistyczno-identyfikacyjne aspekty diagnostyki obrazowej cech patologii
kośćca
Criminalistic-identification aspect of image diagnosis of skeleton pathology
characteristics
W pracy autor przedstawił możliwości zaadaptowania w kryminalistyce, a szczególnie
w identyfikacji kryminalistycznej najnowocześniejszych osiągnięć medycyny
w zakresie nieinwazyjnej diagnostyki medycznej, indywidualnych cech patologii
kośćca ludzkiego. Wartość identyfikacyjna diagnostyki obrazowej cech indywidualnych
kośćca chorobowo zmienionego została przedstawiona na przykładach: rentgenografii,
tomografii konwencjonalnej, tomografii komputerowej, scyntygrafii, ultrasonografii
oraz tomografii magnetycznego rezonansu jądrowego. Konkluzję opracowania stanowi
sformułowanie nowego określenia metody identyfikacji osób na podstawie diagnostyki
obrazowej o nazwie osteopatoskopia, które może być alternatywnym określeniem
dla kontrowersyjnej metody radiologicznej.
In his paper the author showed possibilities for adaptation of the most present-day
medical achievements in the field of noninvasive diagnosis of individual characteristics
of human skeleton pathology - at crime detection and during criminalistic identification
particularly. The identification value of image diagnosis for individual characteristics
of the pathologically changed skeleton has been exemplified with: X-ray radiography,
both conventional and computer-assisted tomography, scintigraphy, ultrasonography
and nuclear magnetic resonance tomography. The paper’s conclusion is formulating
of new definitions for identification method of individuals, based on image
diagnosis - named osteopathoscopy - which can be an alternative method to controversial
radiology.
Słowa kluczowe: Kryminalistyczna identyfikacja osób, diagnostyka obrazowa,
osteopatoskopia
Key words: criminalistic identification of individuals, image diagnosis, osteopathoscopy
Ustalenie tożsamości osoby, a w szczególności osoby przestępcy ma podstawowe
znaczenie dla organów procesowych w realizacji ustawowych zadań postępowania
przygotowawczego. Należy do istotnych czynności dowodowych określonych wyraźnie
w polskiej procedurze karnej między innymi w art., art. 191 § 1 kpk, 213 § 1
kpk, 258 § 1 kpk, 259 § 4 kpk i ma decydujący wpływ na możliwość wszczęcia i
prowadzenia postępowania karnego lub jego wyłączenie.
Identyfikacja kryminalistyczna osób lub zwłok przejawia się szczególnie wyraźnie
w obszarach dwóch podstawowych funkcji kryminalistyki do których należy wykrywanie
i udowadnianie.
Bez ustalenia tożsamości na przykład przestępcy zabójstwa czy ofiary trudno
w ogóle mówić o prawidłowym prowadzeniu postępowania karnego.
Z pośród wielu stosowanych klasycznych metod identyfikacji jedną ze skuteczniejszych
od dawna jest analiza porównawcza układu kostno-stawowego w zakresie jego
wrodzonych lub nabytych cech indywidualnych, uwidocznionych techniką rentgenowskiej
diagnostyki obrazowej. Literatura przedmiotu wskazuje na wykorzystanie w celach
identyfikacyjnych prawie wszystkich elementów kośćca ludzkiego w obrazie radiogramów
(1, 6, 9, 10, 12, 13, 15). Na podstawie obrazu radiologicznego można dokładnie
uwidocznić wszystkie elementy kości składające się z beleczek kostnych, tworzących
strukturę utkania kostnego oraz ustalić cechy ognisk patologii kośćca (2). Diagnostyka
obrazowa w postaci radiografii umożliwia wizualną ocenę z określeniem rodzaju
uszkodzenia, jego typu i charakteru w kości chorobowo zmienionej (2). Umożliwia
także szczegółową analizę porównawczą przebiegu procesów patologicznych i naprawczych,
które tworzą w obrazie radiologicznym indywidualne cechy osobowe w postaci np.
wgnieceń kości, ubytków i guzów kości, szczelin przełomu, złamań i blizn kostnych
itp.
Pojęcie diagnostyka obrazowa zostało wprowadzone stosunkowo niedawno, bo w
ostatnim dwudziestoleciu ubiegłego wieku do teorii i praktyki medycznej (5).
Zakres tego pojęcia obejmuje techniki radiologiczne, które pozwalają uwidocznić
w obrazie diagnostycznym cechy zmian patologicznych w tkankach i narządach człowieka.
Na wprowadzenie tego pojęcia do specjalistycznej terapii medycznej miał bezpośredni
wpływ ogromny postęp techniczny zwłaszcza w dziedzinie elektroniki i technik
komputerowych, który pozwolił na znaczne poprawienie jakości konwencjonalnych
radiogramów oraz na wprowadzenie zupełnie nowych, ciągle rozwijających się i
udoskonalanych obrazów badań (5).
Do najnowszych technik diagnostyki obrazowej można zaliczyć tomografię komputerową
(CT), ultrasonografię (USG), scyntygrafię (Sc) oraz najnowszą tomografię rezonansu
magnetycznego NMR (Nuclear Magnetic Resonance) zwaną też zaugmatografią lub
najczęściej metodą MRI (Magnetic Resonansce Imaging) czyli obrazowanie na podstawie
zjawiska rezonansu jądrowego (3,5). Nieznane dotąd możliwości diagnostyczne
i poznawcze tomografii NMR oraz jej dokładność i brak szkodliwego oddziaływania
na organizm ludzki spowodowały, że jej dynamiczny rozwój wzbudza zainteresowanie
na świecie i rozpowszechniania się bardzo szybko. Wszystkie te nowe metody obrazowania
diagnostycznego wykorzystują różne fizyczne zjawiska do tworzenia obrazów i
dostarczają informacji o morfologii i cechach patologicznych różnych narządów,
co sprawia, że mogą być szeroko i równie skutecznie jak radiografia wykorzystane
w badaniach identyfikacyjnych człowieka na podstawie obrazu cech indywidualnych
patologii jego kośćca. Każda z tych metod tworzenia obrazów umożliwia uzyskanie
pewnych unikalnych dla określonej techniki danych.
W 1972 r. została opisana, a w 1973 r. po raz pierwszy zastosowana do badań
klinicznych przez G.N. Hounsfielda i A.M. Cormaka nowa technika diagnostyki
obrazowej - tomografia komputerowa, za które to odkrycie zostali uhonorowani
Nagrodą Nobla. Ten nowy system pozwala na uzyskanie obrazu warstwowych przekrojów
poprzecznych ciała ludzkiego z dużą rozdzielczością obrazu oraz zróżnicowaniem
tkanki kostnej (5). Zasada działania tomografii komputerowej polega na powtarzalnej
emisji promieni rentgenowskich z przesuwającej się wokół badanej okolicy
lampy rentgenowskiej. Otrzymywane dane są analizowane przez komputer. Na podstawie
tych danych na monitorze jest tworzony obraz przedstawiający tkanki badanego
obiektu anatomicznego (5).
Diagnostyka obrazowa metodą tomografii komputerowej pozwala na dokładną analizę
porównawczą cech zmian kostnych, ich topografii z uwzględnieniem najdrobniejszych
szczegółów tych zmian oraz cech procesów naprawczych i konsolidacji blizn
kostnych (5).
We współczesnym rozpoznawaniu różnego rodzaju cech patologii kośćca obrazowanie
metodą tomografii komputerowej stało się już badaniem podstawowym i jest niezbędne
w rozpoznawaniu i porównywaniu cech zmian patologicznych układu kostno-stawowego
(5).
Równie skuteczną metodą diagnostyki obrazowej kości chorobowo zmienionej mającą
znaczenie podstawowe, jest badanie ultrasonograficzne. Ultrasonografia do tworzenia
obrazów wykorzystuje falę ultradźwiękową, obejmującą zakres niesłyszalnych dla
ucha ludzkiego dźwięków 2-10 MHz (5).
Obraz ultrasonograficzny jest tworzony z powracającej do sondy odbitej przez
tkanki fali ultradźwiękowej, wysłanej wcześniej przez tę samą sondę. Przechodząca
przez tkanki fala jest odbijana na granicy ośrodków, które różnią się między
innymi gęstością i opornością akustyczną. Powracające echo jest analizowane
w obrazie pod kątem jego umiejscowienia i natężenia, co pozwala na dokładną
ocenę położenia, wielkości oraz budowy badanych struktur (5). Pierwsze próby
wykorzystania diagnostyki ultrasonograficznej w ortopedii i traumatologii
podjęto na początku lat siedemdziesiątych ubiegłego wieku.
Ultrasonografia jest jedną z najnowocześniejszych i bardzo dynamicznie rozwijających
się metod obrazowania w diagnostyce medycznej. Obecnie ultrasonografia ma szerokie
zastosowanie w pomiarach układu kostnego oraz w rozpoznawaniu cech patologii
kośćca.
Innym wysokim osiągnięciem technicznym w zakresie diagnostyki obrazowej kości
chorobowo zmienionej jest badanie radioizotopowe - scyntygrafia. Badania radioizotopowe
kości mogą być wykonywane za pomocą scyntygrafów lub kamer scyntylacyjnych zwanych
gammakamerami. Gammakamera pozwala uzyskać obrazy badanej okolicy w różnych
projekcjach oraz wykonywać badania przeglądowe całego ciała (5). Pozwala również
dokonać komputerowej obróbki obrazu lub oceny ilościowej z porównywaniem wybranych
interesujących obrazów tkanki kostnej. Po podaniu dożylnym znacznika izotopu
promieniotwórczego angiogram radioizotopowy daje obraz zmian w odpowiednich
fazach i umożliwia zróżnicowanie cech zmian kostnych oraz ustalenie czasu
ich powstawania (5). Cechy zmian kostnych widoczne są najczęściej w postaci
ognisk gorących czyli zwiększonego gromadzenia znacznika promieniotwórczego,
charakteryzującego się podwyższonym stopniem zaczernienia angiogramu w miejscach
chorobowo zmienionych i zróżnicowaną skalą intensywności kontrastowej obrazu.
Badanie radioizotopowe jest bardzo czułe, nawet przy minimalnych zmianach kostnych.
Ogniska gorące mogą być dobrze widoczne zarówno w złamaniach, jak i przewlekłych
zmianach kości i stawów (16).Czułość metody scyntygraficznej w przypadkach wykrywania
cech patologii kośćca wynosi 100% (5).
Wyniki badań scyntygraficznych (scyntygramy) otrzymywane są na papierze lub
specjalnym filmie światłoczułym albo w formie fotografii. Badania izotopowe
ze względu na swoją czułość mają coraz szersze zastosowanie w diagnostyce zmian
patologicznych układu kostnego.
W zakresie omawianych metod diagnostyki obrazowej do najnowszych i najdokładniejszych
technik obrazowania tomograficznego, które ma szerokie zastosowanie w identyfikacji
cech patologii kośćca należy zaliczyć badania rezonansem magnetycznym. Zjawisko
magnetycznego rezonansu jądrowego zostało odkryte w 1946 r. przez F. Blocha
i E.M. Purcella, którym w 1952 r. przyznano za to Nagrodę Nobla. Rezonans magnetyczny
jest techniką obrazowania, w której do tworzenia obrazu jest używany sygnał
elektromagnetyczny, otrzymywany ze wzbudzonych protonów atomu wodoru w tkankach
oraz impuls fali radiowej o odpowiedniej rezonansowej częstotliwości (3,5).
Metoda ta została wprowadzona do praktyki klinicznej w 1981 r. Współczesne aparaty
MR mają możliwość tworzenia obrazu o niespotykanej dotychczas rozdzielczości
kontrastowej i przestrzennej.
Obrazowanie za pomocą rezonansu magnetycznego, wprowadzanie coraz nowszych
i szybszych sekwencji spektroskopią MR stanowi jedną z podstawowych technik
diagnostycznych przyszłości we wszystkich dziedzinach medycyny, a szczególnie
w zakresie diagnostyki cech patologicznych układu kostno-stawowego. Rezonans
magnetyczny umożliwia dokładną oceną struktury kostnej, umożliwia również śledzenie
cech przebiegu procesów naprawczych wytwarzających blizny kostne, które są znamiennymi
cechami identyfikacyjnymi (4).
Zaadoptowanie na potrzeby kryminalistyki przedstawionych przykładowo metod
diagnostyki obrazowej specyficznych chorób kośćca, otwiera - jak się wydaje
- nieograniczone możliwości identyfikacyjne w zakresie ustalenia tożsamości
osób i zwłok, na podstawie układu kostnego, w którym ujawnione zostały identyfikacyjne
cechy patologiczne także pozaradiologicznymi metodami obrazowania, które na
terenie kryminalistyki mogą być niezmiernie przydatne szczególnie dla skuteczności
i poszerzenia zakresu badań porównawczo-identyfikacyjnych.
Przedstawione przykładowo metody badań diagnostyki obrazowej cech patologicznych
kośćca, a ściślej rzecz ujmując uzyskane wyniki tych metod obrazowania w postaci
radiogramów, angiogramów, tomogramów, scyntygramów, obrazów ultrasonograficznych
mają wartość materiału porównawczego w badaniach identyfikacyjnych, a łącznie
z innymi danymi jak np. płeć, wiek, znaki szczególne itp. mogą mieć bardzo skuteczną
przydatność w uzyskaniu pozytywnej identyfikacji osobniczej kośćca ludzkiego.
Dotyczy to w szczególności osób o nieustalonej tożsamości, jak np. sprawców
przestępstw, którzy zmienili dokumenty tożsamości lub dokonali zmiany wyglądu
twarzy na skutek przeprowadzenia operacji plastycznej, ofiar masowych katastrof,
osób psychicznie chorych i cierpiących na zanik pamięci, nieprzytomnych, a także
zwłok i części zwłok.
Problematyczność określenia "metoda radiologiczna" w identyfikacji
W literaturze przedmiotu identyfikacja zwłok ludzkich na podstawie badań porównawczych
cech identyfikacyjnych kośćca w obrazie zażyciowych i pośmiertnych radiogramów
została nazwana radiologiczną metodą identyfikacji (11,14). Tak sformułowane
określenie nie obejmuje swym zakresem przedmiotu identyfikacji i nie wydaje
się określeniem jednoznacznym i to nie tylko z semantycznego punktu widzenia,
ale przed wszystkim na tle przytoczonych w tym opracowaniu wielu rodzajów
innych nieradiologicznych technik diagnostyki obrazowej patologii kośćca, które
mogą mieć szerokie i bardzo skuteczne zastosowanie w badaniach porównawczo-identyfikacyjnych
cech patologii kośćca. Rozważając problem funkcjonowania pojęcia metoda radiologiczna
w zakresie badań, których celem jest określenie cech identyfikacyjnych
kośćca, należy brać także pod uwagę, że na tej samej zasadzie z pominięciem
przedmiotu identyfikacji, mogą być - jak się wydaje - sformułowane podobne określenia
różnych metod identyfikacji cech patologii kośćca również na podstawie nieradiologicznych
technik diagnostyki obrazowej. Uzasadnia to możliwość stosowania analogicznie
takich określeń, jak np.: tomograficzna metoda identyfikacji, magnetyczno-rezonansowa
metoda identyfikacji, ultrasonograficzna metoda identyfikacji, scyntygraficzna
metoda identyfikacji, metoda tomografii komputerowej itp., co zbędnie w bardzo
znacznym stopniu rozszerzyłoby zakres terminologii dotyczący tego samego przedmiotu
identyfikacji.
Głębsza analiza techniki tworzenia obrazów diagnostycznych zmian kostnych
prowadzi w konkluzji do przekonania, że wszystkie techniki elektronicznego obrazowania
cech identyfikacyjnych patologii kośćca, poczynając od radiologicznej, a kończąc
na rezonansie magnetycznym, umożliwiają bardzo dokładną wizualizację, tworząc
obrazy indywidualnych cech, które są przedmiotem badań porównawczych. Ekspert
dysponujący wymienionymi wyżej cechami utrwalonymi w obrazie diagnostycznym
ma możliwość przeprowadzenia badań porównawczych między identyfikowanymi cechami
patologii kośćca, a cechami identyfikującymi. Wynikiem porównawczych badań identyfikacyjnych,
obrazowych cech zmian kostnych jest stwierdzenie identyczności lub odmienności
porównywanych cech nieznanych (identyfikowanych) zmian kostnych i cech porównawczych
(identyfikujących) zmian kostnych znanego pochodzenia oraz wydany na podstawie
tych badań sąd identyfikacyjny.
Ogólnie rzecz ujmując, należy jednoznacznie stwierdzić, że w toku badań porównawczo-identyfikacyjnych
ekspert za pośrednictwem obrazów diagnostycznych może analizować identyczność
lub odmienność cech patologicznych anatomicznego obiektu kostnego, uwidocznionego
w tych obrazach. Dlatego badania porównawcze cech patologicznych kośćca uwidocznionych
w obrazach diagnostycznych w celu identyfikacji tych cech, wydają się być bardziej
adekwatne dla określenia ich nazwą osteopatoskopia, która przedmiotowo, ściśle
i jednoznacznie, przyporządkowuje konotacje metody identyfikacji osób na podstawie
różnorodnych technik obrazowania diagnostycznego i porównawczych badań cech
patologicznych kośćca, ujawnionych w tych obrazach (7).
Reasumując powyższe wywody, można sformułować pewne wnioski zmierzające do
próby zdefiniowania pojęcia osteopatoskopia w nawiązaniu do przesłanek semantyczno-logicznych
i merytorycznych, przy uwzględnieniu następujących ustaleń.
Określenia: metoda radiologiczna, scyntygraficzna, tomografii komputerowej,
tomografii konwencjonalnej, ultrasonograficzna, rezonansu magnetycznego itp.
to określenia techniki tworzenia obrazów, to określenia metod diagnostyki obrazowej,
które mogą być podstawą badań osteopatoskopowych, a nie metody identyfikacji.
Zastosowany rodzaj techniki określający metodą tworzenia obrazów diagnostycznych
nie jest - jak się wydaje - konstytutywnym czynnikiem określającym konotację
nazwy metody identyfikacji bez oznaczenia przedmiotu identyfikacji, gdyż ze
znaczeniem nazwy wiąże się zespół cech istotnych, przysługujących przedmiotom,
które nazwa oznacza.
Natomiast metody diagnostyki obrazowej zastosowane w porównawczych badaniach
identyfikacyjnych cech patologii kośćca mogą być czynnikami oznaczającymi rodzaj
i powodującymi tym samym rozróżnienie zastosowanej osteopatoskopii, jak np.
osteopatoskopia rentgenowska (rtg), rezonansu magnetycznego (MR), ultrasonograficzna
(USG), osteopatoskopia tomografii komputerowej (CT) czy scyntygraficzna (Sc).
Zaakcentowanie problemu adekwatności określenia metoda radiologiczna, które
nie obejmuje swym zakresem przedmiotu identyfikacji, stanowiącego konstytutywną
cechą nazwy, jest dostatecznym - jak się wydaje - uzasadnieniem dla włączenia
terminu metoda radiologiczna w zakres znaczeniowy terminu osteopatoskopia, co
równocześnie spowodowałoby niezbędne w każdej dyscyplinie ujednolicenie terminologii.
Kolejnym istotnym zagadnieniem, jakie wyłania się na gruncie analizowanej
tu metody identyfikacji, określonej neologizmem osteopatoskopia, jest jej strona
przedmiotowa. Osteopatoskopia to określenie metody identyfikacji kośćca składające
się z trzech członów, których treść wskazuje na przedmiot badań identyfikacyjnych:
-
osteo - kość, kościec
-
pato - patologia - stan chorobowy, zmiana chorobowa
-
skopia - skopein - oglądać, badać.
Uzasadniając przydatność terminu osteopatoskopia w identyfikacji osób, można
przytoczyć wiele przykładów określonych przedmiotowo metod identyfikacji, oznaczających
swą nazwą przedmiot analizy porównawczej, które występują w nomenklaturze zarówno
teorii, jak i praktyki kryminalistyki i medycyny sądowej (8).
Przedmiotowo określone są między innymi takie metody identyfikacji jak: daktyloskopia,
która oznacza analizę porównawczą śladów linii papilarnych palców, mechanoskopia,
która jest metodą identyfikacji narzędzi na podstawie pozostawionych przez nie
śladów, chelioskopia, która jest badaniem identyfikacyjnym na podstawie śladów
czerwieni wargowej, chejroskopia obejmująca badania porównawczo-identyfikacyjne
śladów linii papilarnych dłoni, palmatoskopia, obejmująca badania identyfikacyjne
odcisków linii brodawkowych stóp, poroskopia, która zajmuje się badaniem identyfikacyjnym
rozmieszczenia ujść gruczołów potowych na fragmentach odcisków palców (8). Na
tej samej podstawie również przedmiotowo została określona omawiana osteopatoskopia,
która obejmuje badania porównawczo-identyfikacyjne cech patologicznych kośćca
przy wykorzystaniu różnego rodzaju diagnostyki obrazowej.
Uwzględniając przedstawione ustalenia, można podjąć próbę określenia terminu
osteopatoskopia, wskazując jego płaszczyznę znaczeniową w oparciu o przedmiot
identyfikacji.
W konsekwencji powyższego można zaproponować następujące przedmiotowe określenie
metody identyfikacji na podstawie ustalonych cech patologii kośćca w obrazie
diagnostycznym.
Osteopatoskopia jest to identyfikacja osób lub zwłok na podstawie analizy
porównawczej cech patologicznych kośćca przy zastosowaniu określonej diagnostyki
obrazowej.
Wprowadzenie do terminologii kryminalistycznej, a może także do medyczno-sądowej
proponowanego, alternatywnego określenia przedstawionej metody, której celem
jest ustalenie porównawczych cech identyfikacyjnych kośćca na podstawie różnego
rodzaju diagnostyki obrazowej, w miejsce obecnie stosowanego określenia metoda
radiologiczna może przyczynić się do ujednolicenia nazewnictwa i uściśleń terminologicznych.
Piśmiennictwo
1. Berent J.A.: Wartość dowodowa zdjęć radiologicznych dla identyfikacji
zwłok. Arch. Med. Sąd. Krym. 1997,47, 222-226. - 2. Borejko M.: Niektóre
uwagi o technice i metodach badania narządu ruchu (w:) Radiologia pod red.
S. Leszczyńskiego, PZWL, Warszawa 1993, 13-25. - 3. Gonet B.: Obrazowanie
magnetyczno - rezonansowe, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa, 1997, 9-98.
- 4. Hanausek T.: Cechy identyfikacyjne modus operandi, P.K. 1990, 6, 4-7.
- 5. Jakubowski W., Serafin - Król M.: Diagnostyka obrazowa w traumatologii
narządu ruchu, (w:) Traumatologia narządu ruchu, pod red. D. Tylmana i A.
Dziaka, t. I, Wydawnictwo Lekarskie PZWL, Warszawa 1996, 37-73. - 6. Kahona
T., Ravioli J.A., Urroz C.L., Hiss J.: Radiographic identification of fragmentary
human remains from a mass disaster. Am. J. Forensic Med. Path. 1997, 18,
40-44. - 7. Kaliszczak M.: Przydatność diagnostyki obrazowej w kryminalistyce,
Wydawnictwo Politechniki Częstochowskiej, Częstochowa 2001, 7-165. - 8.
Marcinkowski T.: Medycyna sądowa dla prawników, Wydawnictwo Prawnicze, Warszawa
1982, 3-631. - 9. Marek Z., Kuśmiderski J., Lisowski Z.: Identyfikacja człowieka
na podstawie zdjęć radiologicznych zatok czołowych. Arch. Med. Sąd. Krym.
1993, 33, 109-114. - 10. Messmer J.M., Ferro M.F.: Personal identification
by radiographic comparison of vascular groove pattems of the calvarium.
Am. J. Forensic Med. Pathol. 1986, 7, 159-162.
11. Murphy W.A., Sppruill F.G., Gantner G.E.: Radiologic Identification of
Unknown Human Remains, Journal of Fornesic Sciences, 25, 4, 1980 727-735. -
12. Nainys J.V., Anuseviciene O.W.: Zastosowanie elektrorentgenograficznych
badań kości przedramienia do osobniczej identyfikacji szkieletu. Arch. Med.
Sąd. Krym. 1980, 30, 197-200. - 13. Riepert T., Schweden F., Schild H., Rittner
C.: The identification of unknown corpses by x-ray comparison. Rofo. Fortschr.
Geb. Rentgeustr. Neuen Bildgeb. Verfahr. 1995, 162, 241-245. - 14. Singleton
A.C.: The Rentgenological Identification of Victims of the Naronic Disaster,
American Journal of Rentgenology, Radium Terapy and Nuclear Medicine, 66, 3,
1951, 375-384. - 15. Śliwka K., Boroń Z., Miścicka-Śliwka D.: Wykorzystanie
badań radiologicznych klatki piersiowej do identyfikacji zwłok osób nieznanych.
Arch. Med. Sąd. Krym. 1983, 33, 47-51. - 16. Wojciechowski-Woy J.: Diagnostyka
izotopowa układu kostnego, (w:) Radiologia, pod red. S. Leszczyńskiego, PZWL,
Warszawa 1993, 342-368.
Adres autora
ul. Rolna 57
97-500 Radomsko
Print
